"In 2006 heb ik om een andere oncoloog gevraagd"

Yvonne: ‘Mijn oncoloog weet een boodschap met slecht nieuws zo te brengen dat er altijd nog hoop is. Realistisch en tegelijkertijd troostend. Hij maakt het hanteerbaar voor me.’

Al vijfentwintig jaar ben ik patiënt bij de polikliniek Medische Oncologie van het UMC Utrecht. Helaas heb ik chronische borstkanker. Iedere keer weer heb ik bewust gekozen voor deze polikliniek, ook in de achttien jaar die ik in het buitenland heb gewoond.

De oncoloog

In 1989 werd bij mij borstkanker geconstateerd. Ik was toen 41. Alles heb ik doorlopen: operatie, chemo- en radiotherapie. Na de operatie kwam de behandelend oncoloog bij me en zei: “Yvonne, een chemokuur is een grote beslissing, het is een ingrijpende therapie. Ik wil dat je er zelf helemaal achterstaat. Als ik jou was, zou ik een second opinion op het weefselonderzoek aanvragen. Dan weet je of het echt nodig is.” Indrukwekkend dat hij dat zelf voorstelde. Hij begreep welke consequenties het voor mij zou hebben. Ik had net mijn eigen bedrijf gestart. Zijn professionele “eer” speelde geen rol. Het belang van de patiënt ging voor. Hij heeft me geleerd regisseur te zijn in mijn ziekteproces. Zelf in de gaten te houden of alles goed verloopt. Zeker als er meerdere medische disciplines bij betrokken zijn.

In 2004 bleek bij een controle dat er uitzaaiingen waren. Inmiddels had ik een andere oncoloog. De eerste was ergens anders gaan werken. Deze man was rationeler, zakelijker. Medisch-technisch heel bekwaam. Communicatie met patiënten was echter niet zijn sterkste punt. Gesprekken gingen vooral over medisch-technische zaken en statistische gegevens. Ik voelde me als persoon niet erkend en kwam er altijd verdrietig vandaan. In 2006 heb ik om een andere oncoloog gevraagd. Dat verzoek is gehonoreerd.

Sindsdien heb ik weer een geweldige oncoloog. Hij weet een boodschap met slecht nieuws zo te brengen dat er altijd nog hoop is. Realistisch en tegelijkertijd troostend. Hij maakt het hanteerbaar voor me. In de afgelopen jaren werd ik opnieuw met uitzaaiingen geconfronteerd. Ik krijg de nieuwste generatie medicijnen. Medisch-technisch is tegenwoordig veel mogelijk. De gesprekken gaan soms over hoe lang nog. Uiteindelijk zegt hij dan “Ga maar gewoon door met leven.” Van hem zijn dat geen loze, gemakkelijke woorden. Je voelt zijn professionele kennis en betrokkenheid. Hij weet wat kanker met iemand kan doen: mentaal kom je in een onbekend landschap met veel keuzemomenten terecht. Hij is daarin een belangrijke gids. Terwijl hij veel patiënten heeft, voel ik me bij hem nooit een nummer. Zo kan hij bijvoorbeeld om 18.30 uur bellen met de uitslag van een bloedonderzoek. Hij komt me ook altijd ophalen in de wachtkamer. Net even die human touch. Dat doen alle oncologen van deze polikliniek. In plaats van achter hun bureau te blijven zitten en je als een nummer op te roepen.

Het secretariaat

Mijn waardering voor de polikliniek betreft het hele plaatje. De oncoloog is daarin natuurlijk de belangrijkste schakel. Maar ik heb ook regelmatig contact met het secretariaat. Als je ergens lang komt, is het plezierig als ze je bij de balie of aan de telefoon (her)kennen. Tot 2007 zat er een team dat voelbaar met patiënten begaan was. Professionals én lieverds. Totdat er door een reorganisatie opeens een totaal nieuw team zat. Deze medisch secretaresses stelden zich zakelijk en afstandelijk op. Terwijl juist bij kanker een invoelende houding zo belangrijk is. Je hoort het al in een telefonisch contact. Het ziekenhuismanagement had bedacht dat het goed zou zijn als een aantal medewerkers van werkplek veranderde. Ook die van oncologie. Ik was geschokt. Patiënten waren niet geïnformeerd. Ik voelde me aan de balie weer een nummer. Alles moest ik weer opbouwen. Bijvoorbeeld dat ze bij het maken van afspraken rekening houden met mijn agenda. In overleg met mijn oncoloog heb ik uiteindelijk een klacht ingediend. Deze heb ik ook besproken met het hoofd van het secretariaat.

Langzamerhand is het nieuwe team patiëntgerichter gaan werken. De afstandelijkheid is voelbaar verminderd. Daar heeft het management van de polikliniek hard aan gewerkt. Met de meeste secretaresses heb ik gelukkig weer een band gekregen. Verder merk ik dat de samenwerking tussen artsen en het secretariaat is verbeterd. Bij een telefonische vraag wordt er sneller geschakeld. Soms krijg ik op dezelfde dag al antwoord.

Dank voor alle goede zorgen. Op naar mijn volgende jubileum!

Mei 2014

"Mijn oncoloog heeft me geleerd regisseur te zijn in mijn ziekteproces. Zelf in de gaten te houden of alles goed verloopt. Zeker als er meerdere medische disciplines bij betrokken zijn."