“Mevrouw, u heeft een hartinfarct”

Cecile kreeg een hartziekte. Om aandacht te vragen voor hart- en vaatziekten bij vrouwen deelt zij haar verhaal.

“Mevrouw, u heeft een hartinfarct” zegt de ambulanceverpleegkundige tegen mij. In shock en verbouwereerd kijk ik de man aan. Sprakeloos. Ik? Dat kan helemaal niet, ik ben 43, slank en eet gezond! Ik krijg medicijnen in mijn mond gepropt. De ambulancemedewerkers werken beheerst, maar kordaat en snel word ik de ambulance in geschoven. En zo komt er abrupt een einde aan de gezellige familiedag.

Godzijdank krijgen de kinderen dit onwerkelijke tafereel niet mee. Rond negen uur diezelfde avond overvalt me plotseling een zwaar, krampachtig gevoel op de borst dat uitstraalt naar mijn kaken én uitstraalt naar mijn armen en handen. Ik word misselijk, ga zweten en krijg het gevoel elk moment flauw te vallen. Exact dezelfde klachten troffen mij vier dagen eerder. Ik ben toen op de bank gaan liggen en tot mijn grote opluchting trok alles na een uur weg. De dagen erna ben ik snel vermoeid en denk nog; als het weer gebeurd bel ik de huisarts. Deze avond trekken de klachten niet weg en wordt het alleen maar erger. Ik ga overgeven, word benauwd en ik raak in paniek. Rob belt de huisartsenpost en de vriendelijke dame aan de lijn wil mij spreken. Ik vertel wat ik voel en ze concludeert; “mevrouw ik stuur een ambulance.” 

In de ambulance gaat het beter, de medicijnen doen hun werk. In het UMC Utrecht staat een team ons al op te wachten. Er wordt bloed afgenomen en er worden vragen gesteld. Binnen een kwartier lig ik op tafel in de hartkatheterisatiekamer. Ik word klaargemaakt en de interventiecardioloog start de procedure. Verdoving in de pols, een huls wordt in de slagader geschoven en een voerdraad kronkelt naar mijn hart. Niet veel later komen plotseling alle klachten acuut terug. Het overdondert me, verplettert me. Een olifant op mijn borst. Dan begin ik langzaam een beetje te zweven. Ze hebben me iets ingespoten. De klachten zijn er nog, maar op deze manier kan ik het wel handelen. Ik hoor de cardioloog nummers noemen. En dan wat later; “Wordt het al wat beter?” Nee. Weer nummers. Het wordt niet beter. Het lijkt allemaal eeuwig te duren. Heel even denk ik, dit was het dan. Vaarwel leven. Dan eindelijk nemen de klachten wat af. De cardioloog vertelt aan het einde dat ik een scheur in mijn kransslagader heb en dat er vier stents zijn geplaatst. Ik ben sprakeloos en het duizelt me.

Terug op de hartbewaking word ik opgevangen door een mannelijke verpleegkundige. De man is de rust zelf en handelt deskundig. Dat voelt zo goed. Ik ben hem daarvoor eeuwig dankbaar. Vroeg in de ochtend komen plotseling alle klachten weer terug. Ik druk op mijn alarm en vertel de verpleegkundige wat ik voel. Binnen no time lig ik weer op de hartkatheterisatiekamer. De procedure start, nu in de andere pols. Het gaat allemaal in een waas aan mij voorbij. Het blijkt dat de scheur doorloopt in twee zijtakken van de slagader en in één zijtak zit een bloedprop. De cardioloog lost de blokkade op met een ballonnetje. 

De dagen die volgen kom ik mijn bed niet uit. Ik ben ziek, zwak en uitgeput. Uit een echo blijkt dat mijn hart niet goed pompt. Ik heb een SCAD. Nooit van gehoord. Een Spontaneous Coronary Artery Dissection. Een vrij zeldzame aandoening. De aanleiding is onduidelijk. Ik heb gewoon pech. De dagen die volgen knap ik heel langzaam wat op. Na bijna twee weken, laat het ziekenhuis mij los. Ik mag naar huis. Eindelijk weer thuis in mijn vertrouwde omgeving, met mijn gezin en in mijn eigen bed. Maar de euforie is van korte duur. Het thuiskomen valt zwaar tegen. Het herstel duurt lang en gaat gepaard met ups en downs. Na drie jaar ben ik helemaal opgekrabbeld en sta ik weer positief in mijn ‘nieuwe’ leven.