Het UMC Utrecht is een wereld op zich. Mensen komen en gaan via de grote draaideuren. Wie lopen er allemaal in en uit de centrale hal? Maar vooral: hoe gaat het met al die mensen? Wat is hun verhaal? Louël de Jong gaat op zoek en raakt in gesprek met artsen, patiënten, bezoekers, studenten, bezorgers en vele anderen...

Veel mensen komen samen met hun partner, zus, buurman of kind naar het UMC Utrecht. Omdat de ander chauffeur is of gewoon een hand kan vasthouden. Sommige patiënten zijn alleen omdat ze hier zo vaak komen voor onderzoek dat ze dit ‘even’ doen, of ze zijn alleen omdat er geen partner, zus, buurman of kind is.

Louël de Jong is journaliste en interviewde honderden mensen over hun persoonlijk leven voor bladen als Vriendin, Nouveau en Flow. Speciaal voor het Hoegaathet? tekent ze verhalen op vanuit de centrale hal van het UMC Utrecht.

René Talens (52) wacht al een tijdje in de hal. Hij is hier voor bloedafname en controle. “Vijf maanden geleden heb ik een nieuwe nier gekregen, het is alleen nog niet zoals het zijn moet. Hoe snel een lichaam zich herstelt na een transplantatie verschilt sterk per persoon. Na een moeilijke start doet de nier het nu goed, alleen heb ik last gekregen van virussen en bacteriën, en van bijwerkingen van de medicijnen. Dat heeft effect op mijn maag en darmen. Maar ik ben blij dat ik in aanmerking kwam voor een transplantatie."

"Tien jaar heb ik gedialyseerd, een transplantatie schoof ik voor me uit want het is niet zonder risico en het dialyseren ging goed. Maar mijn hart werd zwakker, dus werd het noodzaak. Ik woonde lange tijd in Duitsland, had daar een eigen siersmederij, maar de verzekering werd onbetaalbaar voor mij als nierpatiënt. Dus moest ik terug naar Nederland. Niets had ik hier: geen werk, geen vrienden, mijn sociale veld was weg. Ik woon nu tien jaar in Nederland, heb vrijwilligerswerk gedaan, maar daar heb ik geen echte vrienden aan overgehouden. Als mijn lichaam straks weer functioneert, ga ik naar het buitenland. Ik denk aan Amerika, waar een kennis van mij woont. Antiek is mijn hobby, graag zou ik daar een groothandel in antiek beginnen.”

Na een openhartoperatie kreeg Mevrouw Bergman (75) last van hartritmestoornissen. Daarom heeft ze nu een ICD-kastje, een inwendige defibrillator die schokjes geeft om het normale hartritme te herstellen als dat nodig is. Eens per halfjaar moet ze voor controle naar de cardioloog, daar is ze net geweest. Alles was goed. Meneer Bergman heeft ondertussen een hartfilmpje laten maken, ook hij onderging eerder een openhartoperatie. “Ha, daar is hij,” zegt ze als hij komt aangelopen. “Over een jaar hoef ik pas terug te komen,” meldt hij meteen.

Ze kijken elkaar even tevreden aan. Mevrouw Bergman: “Jarenlang hebben we een kapperszaak gehad in Utrecht, mijn man knipte, ik ontving de mensen. De kinderen zijn inmiddels volwassen, onze dochter woont al 26 jaar op Aruba. Ze was ooit Miss Holland en dit voorjaar te zien in het tv-programma Het mooiste meisje van de klas van Jaap Jongbloed. Ze heeft een appartement voor ons op haar terrein laten bouwen, vaak gaan we drie maanden naar haar toe. Dit jaar blijven we hier, te veel gekwakkel met onze gezondheid, maar zodra we kunnen, gaan we.”

“Ik heb mezelf getrakteerd op een ijsje, mijn man mag naar huis vandaag,” zegt Clara Strijbosch (57). Ze wacht bij de apotheek achterin de hal op haar beurt. “Ik haal de medicijnen die hij moet gaan gebruiken. Hij heeft een maand op de afdeling interne geneeskunde gelegen waar hij is behandeld voor een infectie in zijn ruggenwervels. Ik ben blij dat ik hem zo naar huis kan brengen. Toen hij werd opgenomen was ik in Budapest. Ik ben docent Nederlands, afwisselend op de universiteit van Utrecht en Budapest."

"Het UMC Utrecht is een nieuwe wereld voor mij. Een wereld op zich, iedereen komt hier, maar mensen zijn anders dan in hun gewone leven. Er is hier vaak geen tijd voor beleefdheden, valt mij op; als mensen ziek zijn, is er geen energie over voor gefrutsel en goede manieren. Of misschien is het meer dat accenten versterkt worden: aardig wordt aardiger, onaardig wordt onaardiger… Het is wat het is.”

In het WKZ speelt Isaac (7) het spelletje Angry Birds op een van de computers in de hal. Hij en zijn moeder Pamela (45) hebben net een afspraak gehad bij de uroloog. “Daarna gaan we altijd eten in het restaurant,” vertelt Pamela. “We zijn hier de afgelopen jaren veel geweest. Bij de uroloog, dermatoloog, allergoloog én psycholoog want Isaac voelde zich heel boos. Hij heeft erge eczeem gehad en is allergisch voor noten, pitten en zaden.”

Isaac: “Ik heb een keer een pindatest gedaan in het WKZ en één keer per ongeluk een cashewnoot gegeten. Toen moest ik met de ambulance naar het ziekenhuis. Vooral mijn vader is snel bang dat ik iets verkeerds eet.” “Hij is zuinig op je. Het is bezorgdheid uit liefde,” legt Pamela uit. “Maar vergeten we bijna het belangrijkste te vertellen: het gaat heel goed met Isaac! Hij plaste nog vaak in zijn broek, maar voelt nu steeds beter aan wanneer hij naar de wc moet gaan. Daar zijn we blij mee.”

"Voor verder onderzoek en een scan is hij naar het UMC Utrecht gebracht, waar een poliepje werd ontdekt in zijn darmen. Dat wordt nu weggehaald, poliklinisch, voordat het gaat groeien. Na de schrik van zijn hartstilstand zijn we blij dat hij daardoor zo goed is onderzocht en deze poliep tijdig ontdekt is.  Geluk bij een ongeluk. Hij heeft nu een ICD-kastje in zijn borst, een interne defibrillator, dat vind ik een veilig idee. (lachend) Ik heb al gezegd: ‘Kan ik geen draadje trekken naar dat kastje van jou?'"

“Ik wacht op mijn man Nico, hij ondergaat een darmonderzoek,” vertelt Rina (62). Ze zit al een tijdje aan een tafel in de hal. Ze schuift haar tijdschrift opzij: “Drieënhalve week lag hij hier, na een hartstilstand. Gelukkig werd hij op tijd gereanimeerd. Daarna is hij onderzocht in het ziekenhuis bij ons in Gorinchem, maar er werd geen oorzaak gevonden: aderen, longen en hart zagen er goed uit."