Patiëntverhaal Carlien

Carlien: 'Het is de hele manier waarop ze werken. Altijd een uitgebreide intake, alles wordt extra onder de loupe genomen. Ze denken mee, delen kennis met elkaar en nemen de tijd om naar serieuze oplossingen te zoeken.'

In 1992 werd mijn loopbaan als topatleet acuut afgebroken. Ik was begin jaren '90 de snelste vrouw op de tien kilometer op de atletiekbaan. Met een Nederlands record van 32.22 minuten. Ik bleek een, niet goedaardige, tumor in mijn buik te hebben. Hiervoor ben ik in een ander ziekenhuis behandeld. Toen ik tien jaar daarna enigszins genezen was verklaard, ben ik langzaam weer gaan hardlopen. Rennen zit in mijn systeem.

Ik wilde graag een hond om samen lekker door het bos te rennen. Het werd Denha, een Rhodesian Ridgeback. Door haar kwam ik per toeval met canicross in aanraking. Hardlopen terwijl je achter een hond bent aangelijnd. In het blad van de Ridgeback Vereniging zag ik een aankondiging van een introductiecursus. Ik vond het meteen erg leuk.

Vliegen

Het is een soort vliegen, je hebt steeds maar kort contact met de grond. Bij de start gaan we vijfentwintig kilometer per uur, daarna ongeveer zestien tot twintig. Door de extra trekkracht ga je een stuk sneller dan met gewoon hardlopen. Maar het is zeker niet minder zwaar. Je moet wel het tempo kunnen bijbenen en je lijf moet het kunnen verdragen. Toen Denha een half jaar was, heb ik een tuigje gekocht en het haar langzaam aangeleerd. We vormden meteen een fantastisch team. In 2011 werd ik tweede op de WK.

In 2012 kwam ik voor het eerst met een blessure in het UMC Utrecht terecht. Niet eens door het canicrossen. Tijdens een vakantie in Duitsland was een paard op mijn voet gaan staan. Doordat ik uit de sportwereld kom en als sportdiëtist in een fysiopraktijk werk, ken ik veel mensen uit de medische wereld. Op aanraden kwam ik in contact met mijn huidige sportarts.

Drie weken Ibuprofen en zes weken niet lopen, was het advies. Daarnaast kreeg ik ook tips voor alternatieve training en aanpassing van de inlegzolen in mijn sportschoenen. Er werd van alles en nog wat gecreëerd om weer te kunnen rennen. Dat heeft geholpen. Na een half jaar was ik ervan af.

Blessure

Later, in het voorjaar van 2014, kwam ik maar niet uit een andere blessure. Inmiddels rende ik met Mikke, een Greyster. Tijdens een wedstrijd in de Ardennen was ik door mijn rechtervoet gegaan. Ongelijk terrein, grote rotsblokken, behoorlijk link. In de canicross raak je snel geblesseerd. Ik had al anderhalve maand last van mijn enkel, kuit, rechterbeen. Er zat van alles niet goed, ik ging scheeflopen. Het zal een combinatie van factoren zijn geweest.

Terug naar het UMC. Het was waarschijnlijk een ontsteking. Mijn sportarts zei: “Ga zo meteen maar flink canicrossen en dan kom je direct weer terug. Ik plan je wel ergens tussendoor en dan maken we eerst een echo. Als het noodzakelijk is, kunnen we er gelijk een spuit inzetten.” Mooier kun je het natuurlijk niet hebben. Hij wist dat ik de zondag erop een wedstrijd had die ik graag wilde rennen.

Bij sportgeneeskunde is het meestal zo dat je eerst moet forceren om beter te kunnen zien wat er aan de hand is. Direct na het extra trainen konden ze op de echo zien dat er iets niet helemaal klopte naast de achillespees. Ik kreeg na de training een injectie in de slijmbeurs erachter. Daarna mocht ik drie dagen niks doen. De zondag erna heb ik twee wedstrijden gelopen én gewonnen. Ik had nergens last meer van. Tijdens een telefonisch consult daarna zei ik tegen mijn arts: “Ik kan je wel zoenen.”

Mindset

Zijn mindset is “hoe kunnen we haar zo snel mogelijk weer op de been hebben en aan het hardlopen krijgen”. En hij zegt: “Ga het maar proberen. Als het te veel is, kijken we verder.” Tot in detail legt hij alles uit. Hij denkt echt mee met de sporter. Ook omdat hij zelf een fanatiek sportman is. Dat schept een band. Een huisarts zal eerder zeggen dat het na een half jaar rust wel weer overgaat.

Het is de hele manier waarop ze werken. Altijd een uitgebreide intake, alles wordt extra onder de loupe genomen. Ze denken mee, delen kennis met elkaar en nemen de tijd om naar serieuze oplossingen te zoeken. Het is ook heel persoonlijk. Ik zou bijna zeggen dat ik met plezier langsga.