Derk: "Dit proces van ziek-zijn maak je niet alleen door. Mijn vrouw Thea en ik praten er veel over. Heb ik als bijwerking van een behandeling geen trek, dan stimuleert zij me om toch wat te eten. We gaan ook altijd samen naar het ziekenhuis. Er wordt veel gezegd in de gesprekken met artsen en oncologen en samen hoor je meer, pak je meer informatie op. We bespreken ook van tevoren wat we de arts willen vragen. Het gaat over míjn lichaam toch? Ik wil weten hoe het zit."

Gedachten verzetten

"Anderhalf jaar geleden werd bij mij darmkanker geconstateerd, met uitzaaiingen in de lever. Na de bestraling was de tumor in mijn darmen geslonken, het was rustig in mijn lichaam en er werden geen kwalijke cellen meer geproduceerd. Maar voor de uitzaaiingen in mijn lever moest ik chemotherapie ondergaan. Dat gebeurde in het Scheper Ziekenhuis in Emmen, vlakbij onze woonplaats. Iedere drie weken één kuur, in totaal heb ik er zestien gehad. Na zo’n chemokuur voelde ik me een aantal dagen niet fit. Had ik een zeurderige pijn in mijn onderbuik, was misselijk en vooral moe. Na een dag of drie pakte ik meestal mijn werk weer op. Samen met mijn zwager heb ik een bouwbedrijf hier aan huis, dus ik kon gemakkelijk tussendoor even rusten. Met werken verzette ik mijn gedachten en was ik niet de hele tijd met mijn ziekte bezig. Ga je achter de geraniums zitten, dan kan het in je hoofd gaan malen. Na deze eerstelijns chemokuur bleek, na een zeer succesvolle periode, toch weer progressie van de tumor in de lever te ontstaan. Toen hebben we een second opinion in het UMC Utrecht aangevraagd. Daar beviel het ons zo goed, dat we zijn gebleven voor verdere behandelingen."

Grote tegenvaller

"In het UMC Utrecht volgde ik een tweedelijns chemokuur. Tussendoor gingen we op vakantie, met de camper naar Italië. We reizen graag en mits ik alles wat kalmer aan deed, ging dat goed. Maar helaas bleek dat ook deze én de daaropvolgende, derdelijns chemokuur niet aansloegen. Een grote tegenvaller waarna we ons afvroegen hoe het verder moest. ‘Nu komt radio-embolisatie in beeld,’ zei de oncoloog. Of ik dat wilde? Geen moment heb ik overwogen het niet te doen. Er waren ook weinig andere mogelijkheden meer. ‘Het was wel ingrijpend’, zei de arts, want ik had al anderhalf jaar chemo achter de rug, en dat was niet alleen lichamelijk, maar ook emotioneel zwaar. Al die onderzoeken, scans, kuren, uitslagen, gesprekken, hoop en teleurstelling kosten veel energie. Niet alleen vraagt dat veel van mij, ook Thea beleeft alles mee.

Gelukkig zijn er tussendoor steeds die goede dagen waarin je je oplaadt. En we lachen ook heel wat af samen. Want we zijn in een, voor ons, nieuwe wereld terechtgekomen waar we ineens van alles meemaken. Ook grappige dingen. Zo vroeg een verpleegkundige belangstellend: ‘En, is uw anus nog intact?’ Voor haar een gewone vraag, maar wij keken er even van op en hebben achteraf ontzettende lol gehad."

"Zo ben ik op een positieve manier met mijn ziekte bezig."

Positief

"Met radio-embolisatie in zicht braken er opnieuw spannende weken aan. Ik moest vaak naar Utrecht voor allerlei tests en bloedonderzoeken, ook omdat ik meewerk aan wetenschappelijk onderzoek. Dat doe ik graag. Dankzij anderen die dit vóór mij deden, krijg ik nu nog een kans om via radio-embolisatie de ziekte terug te dringen. Daarbij ben ik zo op een positieve manier met mijn ziekte bezig. Dat voelt goed. Die anderhalf uur rijden hadden (en hebben) we er graag voor over. En ik ben blij hoe ik als patiënt wordt benaderd in het UMC Utrecht: als een mondig en volwaardig mens. De betrokken artsen zijn vriendelijk en open."

Weer aan het werk

"Van de radio-embolisatie, waarvoor ik na onderzoeken en een proefbehandeling gelukkig in aanmerking kwam, voelde ik bijna niets. Het verliep rustig en professioneel. Ik was plaatselijk verdoofd en werd constant op de hoogte gehouden over hoe het ging. Twee keer heb ik een nacht in het ziekenhuis gelegen, de uitslag volgt over twee weken. Ik ben snel moe en heb niet veel eetlust. Ik werk weer, maar verricht geen lichamelijk zware inspanningen. Mountainbiken is mijn hobby, dat kan nu even niet. Een andere liefhebberij zijn m’n oldtimers. Ik heb er vijf, daarin maak ik ritjes door het Drentse landschap."

Eerste kleinkind

"Toen ik begin 2012 te horen kreeg dat ik ziek was, was mijn eerste reactie: hoe lang heb ik nog? Daar konden de artsen niks over zeggen. Tegenwoordig relativeer ik meer en leef ik bewuster. We weten allemaal dat er een einde aan het leven komt; met deze ziekte komt dat ineens reëel dichtbij. Dat maakt dat je anders in het leven staat. Kleine dingen worden belangrijker. En ik houd me steeds vast aan de hoop dat een behandeling aanslaat. Daarbij gaat het leven ook gewoon door. Over twee maanden wordt ons eerste kleinkind geboren, dat is iets om naar uit te kijken."