"Inmiddels ben ik degene aan wie anderen steun vragen"

Eline: ‘De psychiater stelde me zo op m’n gemak. Ik keek haar aan en dacht oké. Hier word ik begrepen, ze weet wat ik nodig heb en ik vertrouw haar.’

In augustus 2011 werd ik opgenomen in een ander ziekenhuis. Na tweeënhalve maand stond ik voor de keuze. Teruggaan naar de zorginstelling waar ik manisch was geworden of me laten behandelen in het UMC Utrecht. De psychiater zei: “In Utrecht hebben ze de meeste expertise op het gebied van bipolaire stoornissen én jongeren. Als ik jullie was, zou ik dat doen.” Ondanks de afstand, was de keuze voor mij en mijn ouders toen gemakkelijk gemaakt.

Aan het eind van mijn opname zijn we gaan kennismaken in Utrecht. We hadden een gesprek met de (kinder- en jeugd)psychiater. Ik was bang en nog overdonderd door de heftige ervaring die ik net achter de rug had. Ze stelde me zo op m’n gemak. Ik keek haar aan en dacht oké. Hier word ik begrepen, ze weet wat ik nodig heb en ik vertrouw haar. Ze zou de moeder van een vriendinnetje kunnen zijn.

Ambulant

Iedereen met wie ik in aanraking kwam, stelde me op m’n gemak. Dat is het belangrijkste. Rustig en duidelijk werd uitgelegd wat ze me konden bieden. Helemaal niet belerend. Daar voelde ik me prettig bij. Ik gaf aan dat ik graag iets creatiefs wilde gaan doen, niet alleen praten. Het werd een combinatie van gesprekken, activiteitenbegeleiding, beeldende vorming en groepstherapie. Twee keer per week, ambulant. Ik vond het fijn om na zo’n dag gewoon weer naar huis te kunnen gaan. Die mogelijkheid was er in het vorige ziekenhuis niet. In het najaar van 2011 ben ik begonnen. Eerst brachten mijn ouders me met de auto, later ging ik zelf met de trein.

Op een keer had ik me vergist in de dag van de afspraak. Toen was het niet zo van ‘ga maar weer naar huis’. Ik mocht even komen zitten en heb toch zeker een half uur met mijn psycholoog kunnen praten. En of ík nou een keer iets te laat was of zíj, ze waren er altijd. Het werd nooit afgeraffeld. Dat vond ik mooi. De volledigheid, de toewijding. Ik voelde me ook nooit zomaar iemand. Ze wisten m’n naam, ze wisten wie ik was. Ook bij de receptie. Ik voelde me altijd welkom.

Groepstherapie

Na ruim tweeënhalf jaar heb ik mijn eigen kracht en doorzettingsvermogen weer gevonden. Naast gesprekken bij een zorginstelling in mijn woonplaats volg ik in Utrecht alleen nog groepstherapie. De wisselende samenstelling van de groep is bijzonder. Eerst waren het alleen meisjes, later kwamen er ook jongens bij. In het begin zat ik met vijf meisjes die een stuk verder en veel stabieler waren dan ik. Toen kon ik hen dingen vragen, hun ervaringen horen. Inmiddels ben ik degene aan wie anderen steun vragen. Die herkenning in elkaars situatie vind je niet zo snel ergens anders.

De zorg in het UMC Utrecht is compleet. Je kunt helemaal je eigen pakket samenstellen. Passend bij wat jij nodig hebt. Naast alles wat ik al deed, werd mij bijvoorbeeld ook sporttherapie aangeboden. Dat heb ik niet gedaan, maar het kon dus wel. Het enige waar misschien meer aandacht voor zou mogen zijn, is de ondersteuning van de rest van het gezin. Mijn ouders, en mijn broer ook, zijn wel een beetje in het diepe gegooid. Ik vraag me af of een paar gesprekken en één keer psycho-educatie genoeg is. Voor de direct betrokkenen is het zo belangrijk dat ze weten wat ze moeten doen.

Wat ik in het UMC Utrecht vooral heb geleerd, is alles opengooien en overal over praten. Zodat je de emoties en signalen die bij de ziekte horen steeds beter bij jezelf leert herkennen. Daarnaast slik ik al een aantal jaren Lithium. Hierdoor blijven stemmingswisselingen binnen de lijnen. Dat geeft een veilig gevoel.

Wat is goed?

Compleetheid en diversiteit van de zorg op de afdeling psychiatrie: je kunt je eigen pakket samenstellen.

De sfeer van de therapieruimtes:

• 'Ideaal, een fijn lokaal met allerlei dingen om in alle vrijheid en rust te werken.’ (activiteitenbegeleiding)'
• 'Rustig en ruim aan inspiratie’ (beeldende vorming)
• ‘Kalm, net als de kleuren overal’ (gespreksruimtes algemeen)

Wat kan beter?

Meer begeleiding en ondersteuning voor ouders en broers / zussen.

"Rustig en duidelijk werd uitgelegd wat ze me konden bieden. Helemaal niet belerend. Daar voelde ik me prettig bij. Ik gaf aan dat ik graag iets creatiefs wilde gaan doen, niet alleen praten."

Mei 2014

Terug naar overzicht

Ook uw ervaringen delen?